تاریخچه زالو

تاریخچه زالو

استفاده از زالوی پزشکی پیشینه ی طولانی دارد و سابقه تاریخی آن به حدود چهار هزار سال قبل برمیگردد. تصاویر موجود در مقبره مصریان قدیم که مربوط به سالهای 1500 قبل از میلاد مسیح است مبیّن استفاده پزشکی از زالو در آن دوران می باشد. همچنین در نوشته هایی که به خط میخی از مردم بابل به جای مانده به استفاده آنان از زالو در درمان بیماریها اشاره شده است. اسناد تاریخی نشان میدهد از کشورهای خاورمیانه، بیماران را برای زالودرمانی به آنجا معرفی می کردند.

استفاده درمانی از زالو و به طور اخص زالوی پزشکی به صورت نوین به سالهای 1825 – 1840 بر می گردد. فواید استفاده از زالو توسط (مارک واردز)در سال 1957 کشف شد و هیرودین از ترشحات بزاقی زالو جدا گردیدو متعاقباً خواص انعقاد آن با توضیح مکانیسم های لخته شدن خون مورد بررسی قرار گرفتند، بدین ترتیب عمر طلایی زالوها در قرن نوزدهم به پایان رسیده، یعنی صید آنها برای مصارف پزشکی آغاز گردید.

صدها سال قبل از اینکه مردم مغرب زمین(اروپا و آمریکا ....) زالو را بشناسند و به خواص درمانی آن آگاهی یابند، در خاورمیانه از زالو برای مقاصد درمانی استفاده میشده است.

اروپایها تا قبل از قرن 19 زالو را موجودی بی مصرف و مزاحم و دورانداختنی می پنداشتند و از قرن 19 به بعد به خواص درمانی آن پی بردند و از آن به بعد به طور وسیعی برای درمان بیماریها از آن سود جستند. به طوریکه در سال 1846 تنها کشور فرانسه 30میلیون زالوی پزشکی مصرف کرد و بیمارستانهای دو شهر لندن و پاریس در آن زمان سالانه به 13میلیون زالو نیاز داشتند. فرانسه تا سال 1850 حدود 100 میلیون زالوی پزشکی وارد کرده است. در سال 1950 تنها در شهر فیلادلفیای آمریکا 750000 زالو مصرف شده است. علت این استفاده زیاد از زالو فرضیه های جدیدی بود که در فواید خونگیری با زالو مطرح میشد، از جمله فرضیه فرانکو بروسایس که بیان نمود همه بیماریها بر اثر ازدیاد تولید خون ایجاد میشود و بهبود آن نیاز به خون گرفتن از طرق مختلف از جمله زالو دارد.

کشورهایی مانند آمریکا، روسیه و انگلیس از تولید، تکثیر و صادرات زالو درآمد هنگفتی برای اقتصادشان فراهم کرده اند. امروزه از زالو درمانی به عنوان یک فعالیت کاملاً درمانی در جراحی پلاستیک زمانی که پرخونی عضلات یا پوست وجود دارد استفاده می شود. در طب کلاسیک از زالو درمانی برای کاهش زمان انعقاد، کاهش فشار خون و همچنین افزایش جریان خون به منظور تسریع در نواحی جراحی شده ای که خون زیادی در آن ها جریان دارد مانند(انگشتان، پلک چشم و گوشها) استفاده میشود.

هزاران بیماری که تحت عمل ریز جراحی (میکرو) قرار گرفته اند نیاز به بازگشت مجدد به اتاق عمل پیدا می کنند، ولی تعداد بسیاری از اینها با استفاده از زالو میتوانند نیازی به عمل مجدد پیدا نکنند.

برای جراحی های انگشتان دستها و پاها، گوشها، بینی و پوست سر جراحی های ترمیمی از زالو استفاده می شود.

در این نوع جراحی ها اولین مرتبه دو جراح اسلووانیایی به نامهای زدانیک و داسژانی در مجله جراحی پلاستیک بریتانیا در سال 1960 در مورد پیوند بافت پوستی که آسیب دیده بود از زالو استفاده شده بود، مقاله منتشر کردند. همچنین در سال 1836 جراح فرانسوی به نام فلیپ فردری  جراحی بینی از زالو استفاده و نتیجه کار خود را به صورت مقاله منتشر کرده است. در قرن 19 در آمریکا مردم برای درمان ناراحتی های مختلفی از قبیل هموروئید از زالو استفاده می کردند. انگیزه تحقیق روی زالو، جایگاه درمانی زالو در طب آلوپاتی و الترناتیو شد.

به دلیل اثر ضد انعقادی هیرودی بزاق زالو امروزه در تحقیقات جدید ثابت شده است در بیماریهای کرونری قلب، زالو میتواند نقش مؤثری ایفا کند و خطر جراحی و عوارض جانبی و خطر حملات قلبی را به حداقل کاهش دهد. در هندوستان 20بیمار با واریس اندام تحتانی (پیشرفته) کاندید زالو درمانی شده و پاسخ درمانی شگفت آوری مشاهده شده و تمامی 20 نفر(100% بیماران مورد مطالعه) کاملاً درمان شدند.